από Φάκας Θεράπων | 08 Μάι, 2018 | Χωρίς κατηγορία
Κάθε συνεταιριστική επιχείρηση, ότι νομική μορφή και να έχει Ο.Ε. , Ε.Ε. κλπ αποτελείται από τους ιδιοκτήτες και το υπαλληλικό προσωπικό της. Είτε είναι 2 είτε περισσότεροι αυτοί οι συνέταιροι είναι που έχουν και την ευθύνη της εύρυθμης λειτουργείας της επιχείρησης. Είναι αυτοί που παίρνουν τις τελικές αποφάσεις, αυτοί που είναι υπεύθυνοι για την οικονομική διαχείριση και γενικότερα για την ανάπτυξη και βιωσιμότητα αυτής.
Ασχέτως όμως με το αν είναι 2 ή περισσότεροι οι συνέταιροι και ασχέτως με τον αντικείμενο δραστηριότητας της, κάθε επιχείρηση που απασχολεί υπαλληλικό προσωπικό έχει πάντα και κάποιους «κρυφούς» συνεταίρους. Και πολλές φορές είναι αυτοί που «κατέχουν» το πλειοψηφικό πακέτο το μετοχών αυτής της επιχείρησης και καθορίζουν το μέλλον της.
Πολλοί ιδιοκτήτες έχουν την απαίτηση από το προσωπικό τους ότι από τη στιγμή που αυτοί είναι σωστοί και τυπικοί απέναντι τους, τόσο σε επίπεδο οικονομικό αλλά και συμπεριφοράς, ότι θα πρέπει και εκείνοι από τη μεριά τους να κάνουν τη δουλειά τους σωστά. Εκεί είναι όμως που βρίσκεται η «παγίδα» και εκεί είναι που αναλαμβάνει τα «ηνία» αυτός ο «κρυφός» συνεταίρος.
Τι σημαίνει ακριβώς «κάνω σωστά τη δουλειά μου;», είμαστε σίγουροι ότι υπάρχει ταύτιση απόψεων μεταξύ διοίκησης και προσωπικού πάνω στο θέμα; Η άποψη μου είναι ότι πολλές φορές δεν υπάρχει. Συχνά το προσωπικό μια επιχείρησης δεν αντιλαμβάνεται το βαθμό στον οποίο η συμπεριφορά του επηρεάζει την λειτουργεία και την επιτυχία ενός οργανισμού. Μπορεί κάποιος υπάλληλος να κάνει σωστά τη δουλειά του αλλά:
- Την κάνει στο σωστό χρόνο;
- Την κάνει με το σωστό κόστος, χωρίς να σπαταλάει πόρους της επιχείρησης;
- Την κάνει χωρίς να δημιουργεί τριγμούς στην εύρυθμη λειτουργία της υπόλοιπης ομάδας;
- Αντιλαμβάνεται ότι η επιτυχής ολοκλήρωση μιας αποστολής δεν αποτελείται από ξεχωριστά αυτόνομα «τμήματα» αλλά από το συνδυασμό πολλών παραγόντων;
- Έχει τη διάθεση να χρησιμοποιήσει το ταλέντο του και τη δημιουργικότητα του έτσι ώστε να αναβαθμίσει την όλη διαδικασία και να εξελίξει την επιχείρηση;
- Εκτελεί μηχανικά την αποστολή τους ή δημιουργεί εμπειρία;
Τα παραπάνω και άλλα παρόμοια ερωτήματα καλείται να απαντήσει η εκάστοτε διοίκηση και μετά να μεταλαμπαδεύσει την ανάγκη για αναζήτηση των παραπάνω απαντήσεων αυτοβούλως από τον κάθε υπάλληλο ξεχωριστά. Είναι καθήκον της να εντρυφήσει στο προσωπικό της την έννοια της «συνιδιοκτησίας» με απώτερο σκοπό να λειτουργούν ως συνεταίροι και όχι ως υπάλληλοι.
Και αυτό γιατί μια επιχείρηση είναι σαν ένα μπλοκ συγκοινωνούντων δοχείων με τον κάθε υπάλληλο να αποτελεί και ένα από τα «δοχεία». Η συμπεριφορά και η απόδοση τους καθενός από αυτούς τους υπαλλήλους είναι στην ουσία η «στάθμη» του υγρού που βρίσκεται μέσα στο δοχείο. Και όπως γνωρίζουμε από το νόμο των συγκοινωνούντων δοχείων η μεταβολή της στάθμης στο ένα δοχείο επηρεάζει αυτομάτως και τη στάθμη και στα υπόλοιπα δοχεία.
Αν θέλετε και εσείς λοιπόν να αναπτύξετε στο μέγιστο δυνατόν την επιχείρηση σας «εκχωρήστε» ένα ποσοστό των μετοχών σας στο προσωπικό, δίνοντας του τα απαραίτητα εφόδια για να απελευθερώσει τη δημιουργικότητα του μετατρέποντας την εκτέλεση της εργασίας του σε εμπειρία.
Γιατί μπορεί να είσαι ο ιδιοκτήτης αλλά αν δεν λάβεις στα σοβαρά αυτούς τους «κρυφούς» συνεταίρους και δε τους κερδίσεις μπορεί στο τέλος αυτοί να «αναλάβουν» τα «ηνία» της επιχείρησης σου.
Αρχική δημοσίευση στο epixeiro.gr
από Φάκας Θεράπων | 03 Μάι, 2018 | Χωρίς κατηγορία
Άγχος, φόβος, ανησυχία. Και μόνο στο άκουσμα τους οι περισσότερα από εμάς μπορούμε να ταυτιστούμε φέρνοντας στο μυαλό μας εικόνες και συναισθήματα από την καθημερινότητα μας. Εικόνες και συναισθήματα όμως που δεν είναι ευχάριστα για κανένα από εμάς. Και όμως, το άγχος, ο φόβος και η ανησυχία είναι από τους κύριους παράγοντες εξαιτίας των οποίων ο άνθρωπος καταφέρνει να επιβιώσει.
Τα παραπάνω συναισθήματα είναι αυτά που μας προφυλάσσουν σε έκτακτες καταστάσεις στις οποίες κινδυνεύει η ασφάλεια μας. Σε αυτές τις καταστάσεις ο οργανισμός μας παράγει μια ορμόνη, την αδρεναλίνη, η οποία επιφέρει αλλαγές τόσο σε σωματικό όσο και σε νοητικό επίπεδο, προκειμένου να καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε τον έκτακτο κίνδυνο. Η ρυθμός αναπνοής μας αυξάνει, αυξάνεται η μυϊκή τάση, οι σωματικές λειτουργίες που δεν μας χρειάζονται μειώνονται στο ελάχιστο ενώ στο νοητικό επίπεδο η εστίαση μας επικεντρώνεται στην επίλυση του προβλήματος. Οι παραπάνω «προσαρμογές» παραμένουν για όσο διάστημα ο κίνδυνος είναι υπαρκτός, ενώ ο οργανισμός επιστρέφει στην κανονική του λειτουργία με το πέρας αυτού.
Στη σύγχρονη εποχή όμως, με την αυξημένη πίεση στον επαγγελματικό στίβο και την αποξένωση του ανθρώπου από την φύση , τα παραπάνω αισθήματα «τείνουν» να γίνουν η καθημερινότητα μας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο οργανισμός να βρίσκεται σε αυτή την επαυξημένη εγρήγορση το μεγαλύτερο διάστημα της ημέρας. Αυτή η «μετάλλαξη» των προσαρμογών που κάνει ο οργανισμός μας από περιστασιακών σε καθημερινών δημιουργεί διάφορα προβλήματα. Ένα από αυτά είναι και η παραποίηση της αλήθειας.
Η ψυχολόγος Helen Kennerley στο βιβλίο της: «Ξεπερνώντας το Άγχος – Ένας οδηγός αυτοβοήθειας με γνωσιακές-συμπεριφοριστικές τεχνικές» (εκδόσεις «ΠΕΔΙΟ» )σημειώνει ότι πολύ συχνά μια τελείως φυσιολογική κατάσταση μετατρέπεται σε πρόβλημα λόγω της διαστρέβλωσης της ερμηνείας των ερεθισμάτων που δεχόμαστε. Μπλεκόμαστε δηλαδή σε ένα φαύλο κύκλο που διαιωνίζει την ψυχολογική πίεση με τον εξής τρόπο:
- Υπάρχει μια φυσιολογική αντίδραση σε μια αγχογόνο κατάσταση
- Το μυαλό μας καταλήγει σε λανθασμένα συμπεράσματα
- Το μυαλό εσφαλμένα μας «προειδοποιεί» για κίνδυνο
- Ο οργανισμός μας ενισχύει την αντίδραση του στην αγχογόνο κατάσταση και πάλι από την αρχή.
Τη δημιουργία και τη διατήρηση του παραπάνω φαύλου κύκλου ενισχύουν οι σκέψεις και οι παραποιήσεις που αυτές κάνουν στην αλήθεια. Στις αγχογόνες καταστάσεις οι σκέψεις τείνουν να παραποιούν την αλήθεια υπερεκτιμώντας τον κίνδυνο και υποεκτιμώντας ταυτόχρονα τα αποθέματα αντιμετώπισης τους από μέρους μας. Υπάρχει γενικότερα μια προκατάληψη απέναντι στην αρνητική πλευρά των πραγμάτων η οποία οδηγεί στην παραποίηση της αλήθειας και στην ενίσχυση τους άγχους και της ανησυχίας. Οι συχνότερες παραποιήσεις της αλήθειας από τις σκέψεις μας είναι οι παρακάτω:
Η καταστροφική σκέψη
Η «καταστροφή» είναι η λογική εξήγηση σε κάθε ερέθισμα. Πχ το άκουσμα σειρήνας πυροσβεστικής σημαίνει ότι πήρε φωτιά κάποιο σπίτι στην πολυκατοικία μας
Η διπολική σκέψη
Υπάρχει μόνο «άσπρο» ή «μαύρο». Όταν οι άλλοι διαφωνούν μαζί μου το εκλαμβάνω ότι ΟΛΟΙ διαφωνούν μαζί μου και όχι ότι μερικές φορές οι άλλοι διαφωνούν μαζί μου αλλά όχι πάντα.
Η μεγιστοποίηση
Οι αρνητικές ή οι επίφοβες καταστάσεις μεγιστοποιούνται χωρίς κάποια βάσιμη αιτία. Πχ Επειδή φοβάμαι ότι θα γίνουν απολύσεις στη δουλειά μου οπότε οποιοδήποτε λάθος κάνω πιστεύω ότι είναι τόσο μεγάλο που θα οδηγήσει στην δική μου απόλυση.
Ο αποκλεισμός του θετικού
Επιλέγουμε να εστιάσουμε στο ή στα αρνητικά, αποκλείοντας κάθε θετικό στοιχείο. Επιλέγουμε να εστιάσουμε μόνον στον έναν πελάτη που διαμαρτυρήθηκε και δεν υπολογίζουμε τους υπόλοιπους ευχαριστημένους από την εξυπηρέτηση μας πελάτες
Η εστίαση της προσοχής
«Όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται» λέει ο λαός και αυτό συμβαίνει και αυτήν της περίπτωση. ‘Έχουμε την τάση να εστιάζουμε την προσοχή μας και να «ψάχνουμε» αυτό που μας αγχώνει και φυσικά καταλήγουμε να το βρίσκουμε συνέχεια μπροστά μας.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν από τα παραπάνω ότι μια ψυχολογική πίεση που θα δεχθούμε μπορεί να διαιωνιστεί σε ένα φαύλο κύκλο που συντηρείται από τις παραποιήσεις που προκαλούν οι σκέψεις μας. Αυτό που θα πρέπει να κάνουμε για να αποτραπεί αυτό, είναι να εκτιμούμε κάθε φορά την πραγματική διάσταση του «κινδύνου», να εστιάζουμε τόσο στα αρνητικά όσο και στα θετικά καθώς και εκτιμούμε τις δικές μας διαθέσιμες ικανότητες .
Αρχική δημοσίευση στο epixeiro.gr
Πρόσφατα σχόλια