Το παρελθόν ενός ανθρώπου είναι σαν μια βιβλιοθήκη γεμάτη με βιβλία. Η βιβλιοθήκη αυτή περιέχει βιβλία όλων των ειδών : μεγάλα & μικρά, καινούργια & παλιά, με γυαλιστερά & ταλαιπωρημένα εξώφυλλα, επιτυχημένα και διαχρονικά & αδιάφορα.
Κάποια από αυτά μας τα χάρισαν, κάποια τα έχουμε δανειστεί από έναν φίλο μας ή από μια βιβλιοθήκη και κάποια από αυτά τα αγοράσαμε μόνοι μας .
Έτσι είναι και οι εμπειρίες ενός ανθρώπου. Κάποιες από αυτές προήλθαν από πράξεις και συμπεριφορές άλλων, κάποιες προήλθαν από εικόνες και καταστάσεις που απλά γίναμε αυτόπτες μάρτυρες και κάποιες από αυτές τις αποκτήσαμε μέσα από προσπάθεια, επιμονή πληρώνοντας το αντίστοιχο «τίμημα».
Επίσης κάποια από τα βιβλία δεν μας άρεσαν καθόλου, κάποια ούτε που θυμόμαστε τι έλεγαν και κάποια μας συγκλόνισαν και μας άρεσαν τόσο πολύ που θέλουμε να τα διαβάζουμε ξανά και ξανά .
Έτσι είναι και οι εμπειρίες μας. Κάποιες προήλθαν από αποτυχίες που μας πλήγωσαν και δε μπορούμε να τις ξεπεράσουμε, κάποιες απλά τις βιώσαμε χωρίς να έχουν ιδιαίτερο αντίκτυπο και κάποιες απλά ανέδειξαν τον καλύτερο εαυτό μας και μας γέμισαν χαρά, ευτυχία και αυτοπεποίθηση .
Στην περίπτωση της πραγματικής βιβλιοθήκης, ένας άνθρωπος αν θέλει να διαβάσει ξανά ή να ανατρέξει σε ένα βιβλίο είναι λογικό και αναμενόμενο να αναζητήσει και να διαλέξει τελικά ένα από εκείνα τα βιβλία που του είχαν αρέσει και εντυπωσιάσει.
Στη ζωή μας όμως τότε γιατί συμπεριφερόμαστε διαφορετικά και ανάποδα ; Γιατί όταν θέλουμε να «ανατρέξουμε» στη «βιβλιοθήκη» της ζωής μας, έχουμε την τάση να διαλέγουμε τις περισσότερες φορές εκείνα τα «βιβλία» που δεν μας άρεσαν καθόλου ;

 Το αίσθημα του φόβου δεν υπάρχει εκ γενετής στον άνθρωπο, τουλάχιστον όχι στη μορφή που το βιώνει κάποιος όσο μεγαλώνει. Είναι ένα συναίσθημα που ενισχύεται ή περιορίζεται ανάλογα με τις εμπειρίες του κάθε ανθρώπου. Όπως και να έχει όμως είναι δημιούργημα της φαντασίας μας. Εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε ανάλογα με τις εμπειρίες, τη διάθεση, και ψυχολογική μας κατάσταση και τα δεδομένα της στιγμής το πόσο θα επιτρέψουμε το φόβο να μας επηρεάσει και τελικά το πόσο θα μας περιορίσει .
Και για να γίνει πιο κατανοητό θα φέρουμε ως παράδειγμα ένα 2 χρονο παιδί ύψους περίπου 70 εκατοστών και 2 διαφορετικές περιπτώσεις.
Στην 1η περίπτωση το παιδί είναι ανεβασμένο σε ένα τοιχάκι ύψους περίπου 90 εκατοστών . Στη 2η περίπτωση το παιδί είναι ανεβασμένο σε ένα τραπέζι ύψους περίπου 1 μέτρου.
Στην 1η περίπτωση το παιδί προσπαθεί να κατέβει από το τοιχάκι , έχει γυρίσει και γείρει προς το τοιχάκι αφήνοντας το κορμί του να γλιστρήσει ελεγχόμενα προς τα κάτω και έχει καταφέρει να φτάσει το πόδι του σε απόσταση 10 εκατοστών από το έδαφος (χωρίς φυσικά να το έχει αντιληφθεί γιατί δεν κοιτάζει προς τα κάτω). “Αισθανόμενο” ότι δεν μπορεί να κατέβει με ασφάλεια από το τοιχάκι , σταματάει την προσπάθεια , ανεβαίνει ξανά πίσω, αξιολογεί την κατάσταση εκ νέου και ξαναπροσπαθεί να κατέβει. Και αυτή τη φορά , ενώ το πόδι του έχει φτάσει λίγα μόλις εκατοστά από το πάτωμα , εγκαταλείπει την προσπάθεια του και ανεβαίνει ξανά στο τοιχάκι όπως και παρατάει εντελώς την προσπάθεια και κλαίγοντας ζητάει τη βοήθεια του μπαμπά ή της μαμάς για να κατέβει τελικά από το τοιχάκι.
Στη 2η περίπτωση , το παιδί ανεβαίνει στο τραπέζι και σηκώνεται όρθιο. Και ενώ το βλέμμα του βρίσκεται σε ύψος περίπου διπλάσιου του ύψους του , όταν κάποιος δε του κάνει το χατήρι αρχίζει να “χτυπιέται” κλαίγοντας και χοροπηδώντας, χωρίς να το ενδιαφέρει ή να το φοβίζει το ύψος στο οποίο είναι ανεβασμένο.
Ένα άλλο παράδειγμα βρίσκει εφαρμογή και στους μεγάλους . Αναλογιστείτε σε πρώτη φάση την προσπάθεια κάποιου να περπατήσει ισορροπώντας σε μια σιδηροδρομική ράγα , πλάτους το πολύ 10 εκατοστών σε αντιδιαστολή με την προσπάθεια το ίδιου ατόμου να περπατήσει ισορροπώντας σε ένα τοίχο ύψους 2 μέτρων και πλάτους 20 εκατοστών !!!

Τα παραπάνω παραδείγματα μας αποδεικνύουν ότι πολλές φορές ο φόβος μας οδηγεί να υπερεκτιμούμε τα εμπόδια και υποεκτιμούμε τους κινδύνους !

Το τοπίο στην αναζήτηση εργασίας είναι σε όλους μας γνωστό. Η οικονομική κρίση έχει οδηγήσει στην απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας. Μέσα σε αυτό το ζοφερό σκηνικό καλούμαστε όλοι να διεκδικήσουμε μια “θέση στην ήλιο” που δεν είναι άλλη από την πολυπόθητη εύρεση εργασίας. Σε αυτή την προσπάθεια μας κάνουμε όλα αυτά που πρέπει . Συντάσσουμε το βιογραφικό μας, κάνουμε έρευνα σε όλα τα μέσα , έντυπα και ηλεκτρονικά και γενικά κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να αυξήσουμε τις πιθανότητες για επιτυχή κατάληξη της αναζήτησης μας . Κάνουμε και κινήσεις που δεν είναι και οι πλέον βολικές όπως πχ να επισκεφτούμε οι ίδιοι τα γραφεία μιας επιχείρησης για να αφήσουμε το βιογραφικό μας ακόμα και χωρίς να υπάρχει ανοιχτή αγγελία.
Συγχαρητήρια !!! Είστε επαγγελματίες ….. ή μήπως όχι ;

Η απάντηση στην παρακάτω ιστορία :

Πρωί ,11:00 περίπου και στο γραφείο έχει αρκετή κίνηση. Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο και σε ενημερώνουν από την γραμματεία ότι είναι κάποιος κύριος ο οποίος ενδιαφέρεται να αφήσει το βιογραφικό του. Την περίοδο αυτή δεν υπάρχει ζήτηση . Ζητάς ευγενικά από τη γραμματέα να ενημερώσει τον κο να περιμένει για λίγο μέχρι να ολοκληρώσεις την εργασία σου. Σε λίγο συναντιέσαι μαζί του. Είναι νεαρός στην ηλικία. Σου δίνει το βιογραφικό του και ξεκινάτε την κουβέντα. Αποδεικνύεται ότι το αντικείμενο τον σπουδών και η μικρή εργασιακή εμπειρία του είναι σχετικά με το εποχικό προσωπικό που κάθε χρόνο προσλαμβάνει η εταιρία.Πολύ ωραία σκέφτεσαι.Τελειώνοντας η κουβέντα του ζητάς να στείλει και ηλεκτρονικά το βιογραφικό του και τον συμβουλεύεις να κάνει κάποιες διορθώσεις στον τρόπο παρουσίασης των πληροφοριών του στο βιογραφικό καθώς επίσης και να εντάξει κάποιες επιπλέον πληροφορίες . Τον ευχαριστείς και τον χαιρετάς .
Μετά από 1-2 μέρες έρχεται και το βιογραφικό του ηλεκτρονικά . Μόνο που είναι ακριβώς ίδιο , χωρίς καμία απολύτως διόρθωση και χωρίς την προσθήκη των επιπλέον πληροφοριών που του είχες ζητήσει …..

Η παραπάνω ιστορία αποδεικνύει για ακόμα μια φορά ότι η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά. Αν δείχνεις στον άλλον ότι σε απλά πράγματα και πριν πάρεις τη θέση δεν είσαι αποτελεσματικός και αξιόπιστος ότι γνώμη και να έχει σχηματίσει για σένα μέχρι εκείνη τη στιγμή “κλονίζεται” ισχυρά και αναλόγως με τον υπεύθυνο και το μέγεθος της εταιρίας η εικόνα αμαυρώνεται ή γκρεμίζεται.

Γιατί όσο υπέροχο και πανάκριβο να είναι ένα ρούχο άμα λερωθεί με έναν, έστω και πολύ μικρό λεκέ, δεν υπάρχει περίπτωση να το φορέσεις ….